1936ko Gerra Zibilean, Benantzio eusko gudaria izan zen, eta frontean preso hartu zuten. Bitartean, Mauriziak eta haren familiak bidaia luze eta neketsua egin zuten, etxetik urrutira. Artera itzultzean, baserria erabat suntsituta aurkitu zuten, eta, ondorioz, Mauriziaren jaiotetxea zen Zeberioko baserrira itzuli behar izan zuten.

Gerraostearen gogortasuna gorabehera, Mauriziak ez zuen inoiz galdu ez aldartea, ez umorea, ez kantatzeko eta panderoa jotzeko gogoa. Txiki-txikitatik, aitarekin eta neba zaharrarekin panderoa jotzen ikasi zuen, eta laster hasi zen koplak inprobisatzen. Adin txiki horretatik aurrera, inguruko herri eta auzoetako jaietan jotzen hasi zen, aita Frantziskorekin batera. Aitak errementari eta hargin lanak eta musika tartekatzen zituen, aisialdi mugatuan.

Bere lehen bikote musikala Joakin Goti izan zen, baina geroago Benantzio Bernaola «Karakol» izan zuen bikotekide musikala eta ezkontidea. Ezkondu ondoren, bizimodu berarekin jarraitu zuten: jaiegunetan musika jotzen zuten, eta gainerako denbora guztian gogor lan egiten zuten, Maurizia baserriaz arduratzen eta senarra fabrikan lanean. Gerra Zibilean, haien musika jarduera eten egin zen; Benantzio hiru urtez espetxeratu zuten, eta bai pandereta bai akordeoia isilik geratu ziren. Geroago, berriro jotzeari ekin zioten, eta bikoteari batu zitzaion Leon Bilbao, alboka eta panderoaren artean txandakatuz.

Bihotzeko gaixotasun baten ondorioz, Benantziok jotzeari utzi zion, eta Fasio Arandia trikitilariak ordezkatu zuen. 1964tik aurrera, hirukote bat osatu zuten hirurek: hogei urtez Euskal Herriko ezagunena izan zen hirukotea. Zenbait disko grabatu zituzten, eta euskal kulturaren berpizteari lotutako ekitaldi garrantzitsuenetan parte hartu zuten, hala nola 1978ko Bai Euskarari ekitaldian eta Ibilaldian. Fasioren hil ondoren, Basilio Undagoitia soinu jotzaile, pandero jotzaile eta trikitilariak jardun zuen Maurizia eta Leonekin jotzen.

Maurizia Artean hil zen, 1988ko maiatzaren 19an, bere azken egunak arte abesteari eta panderoa jotzeari utzi gabe.